Raad van commissarissen van controle naar.....

Raad van commissarissen van controle naar.....

Bij teveel zelfevaluaties hoorde ik de verzuchtingen van commissarissen over vergaderingen met meer dan 25 agendapunten en evenvele documenten. Dit kan toch niet de bedoeling zijn van het toezicht? Zo worden we een ‘ja-knik machine’, en het gaat maar niet over de echte volkshuisvestelijke vraagstukken…

Het is geruststellend dat je niet de enige RvC bent die daar last van heeft, maar…. het is gelijktijdig alarmerend dat alle stelselwijzigingen en de elkaar opvolgende wijzigingen in wet en regelgeving dit tot gevolg hebben. Het lijkt wel op een toezichttoren, waarbij je als raad van commissarissen eigenlijk alleen maar ja kunnen zeggen op de voorgelegde zaken, want de Autoriteit woningcorporaties heeft het al goed bevonden, of het betreft het voorbeeld dat door Aedes en/of VTW is aangeleverd. Wat is dan nog de meerwaarde van de RvC als dit gevoel de boventoon voert?

We blijven natuurlijk hopen op het einde van alle wijzigingen, maar bovenstaand voorbeeld van de toezichttoren is wel een van de bronnen van het nut van de voorvergadering. De hamerstukken kunnen dan in de vergadering snel worden afgehandeld, er ontstaat meer tijd voor de echte volkshuisvestelijke zaken.

Het moet meer over volkshuisvesting gaan, daar zijn alle commissarissen het wel over eens. Volgende vraag is: waarover willen we het dan hebben en hoe willen we het er over hebben?

…naar dialoog. Dit betekent dat er niet al een uitgewerkt document ligt. Een document dat al besproken is met management, betrokken medewerkers en belanghouders voordat het bij de RvC komt. Als dat gebeurt, is de rol opnieuw die van de ‘controleur’ aan het eind van de beleidscyclus.

Een dialoog wil zeggen dat je met elkaar in gesprek gaat, dat er een vrije gedachtewisseling is, die tot nieuwe inzichten kan leiden. Dit zit aan het begin van de beleidscyclus, er hoeft nog niets ‘verdedigd’ te worden, er wordt niet onderhandeld. Het gaat erom onbevooroordeeld te luisteren naar elkaar, te horen wat er gezegd wordt.
Het is dus geen advies en het is ook niet gelijk aan sparren (sparren= oefenen met vechten, het debat, de ander overtuigen of je gelijk halen) of klankborden (klankborden is hier vertellen en horen wat anderen er van vinden).

In een recente verkenning met bestuurders en commissarissen kwam dit onderwerp ook aan de orde. De meeste deelnemers herkenden het vraagstuk en er kwamen meerdere suggesties langs: de Agenderende discussie, het Benen Op Tafel gesprek, een Themabijeenkomst, de Dilemma-Dialoog.

Maar onafhankelijk van de vorm was de belangrijkste vraag kun je experimenteren met en bewegen in de rol en positie van bestuur en commissarissen? Dat is wat een echte dialoog vraagt en dat vraagt iets van de wederzijdse verwachtingen: tot nu toe is het toch de bestuurder die de visie heeft, de richting bepaalt en de antwoorden heeft?

Bron: miekehanemaaijer.nl/projecten/66-raad-van-commissarissen-van-controle-naar

Mon, 16 April